Ga direct naar de inhoud.

Wel of niet dood (deel 1, 28 okt)

Kurt Cobain is al weer jaren dood. Morsdood. Om een of andere reden heeft hij zich naar de andere wereld geschoten. Zijn naam zegt U niets? Dat is geen verontrustend hiaat in Uw kennis. Het gaat er om dat hij dood is. Ik kende hem vaag en kan niet bepaald zeggen dat ik een fan van hem was. We kwamen elkaar alleen tegen bij de volumeknop van de radio wanneer een song van Nirvana verscheurend hard door het huis schalde.

Hij was de held van een andere generatie. Van mijn zoon en zijn vrienden. Er zijn nu eenmaal grenzen in het leven die je moet leren accepteren. Sinds Elvis bepaalt popmuziek de grens tussen oud en jong. Het verdriet over de generatiekloof voel ik vooral als ik met jongeren praat. Over hun idolen en mijn helden van weleer.

Ik probeer me even te verschansen achter Paul Simon of iets dergelijks maar zij kijken me onbegrijpend aan. En als je jezelf hoort vragen 'of die herrie ook wat zachter kan' weet je het zeker. Dan heb je de ultieme oversteek uit jeugdland gemaakt. En een boot terug is er niet.

Vroeger hadden we rock and roll. Nu 'sex, drugs' en rock and roll. Maar de rock van nu is anders. Daarom dat het me niet zo veel deed dat Kurt er om God weet wat voor reden zelf een eind aan maakte. Maar miljoenen Nirvanafans over heel de wereld waren wel verrast en geschokt. 

WINSTGEVEND

Bij het bericht over zijn dood werd links en rechts echter ook likkebaardend in de handjes gewreven. Handige jongens in de platenindustrie weten dat niets beter verkoopt dan Magere Hein. De doden en hun producten zijn beter aan de man te brengen dan de levenden. Als een rocker het loodje legt kun je er vergif op innemen dat veel om hem heen tot leven komt. IJzersterk voordeel van de doden is dat ze dood blijven. Zelf kunnen ze zich niet meer verweren en de leugens die over hen de ronde doen een halt toe roepen. Anderen kunnen hen blijven gedenken, herdenken en onbeschaamd de winst van hun in waarde gestegen producten opstrijken.

Elvis, John Lennon, James Dean en al die anderen zoveel jaar dood? Het is elke keer weer kassa! Voor een heleboel geslepen jongens overstemt de roep van geld moeiteloos die van het leven.

 Magere Hein is de beste P.R. man die men zich kan wensen. Want de dood bevriest en houdt ongeschonden. Doodgaan was voor menig idool, van popster tot Diana en Kennedy, de grootste carrierezet die ze gedaan hebben.

 Een ster die op jonge leeftijd sterft begint ongevraagd aan een tweede carrière die niet zelden schitterender en winstgevender is dan de eerste. 
MOEILIJKER

Dan hebben de levenden het heel wat moeilijker. Die lopen voortdurend in de schijnwerpers en vroeg of laat vallen ze uit de gunst omdat men ontdekt dat zelfs de grootste zanger, de beste voetballer, de beroemdste duivenliefhebber ook maar een mens is. Berichten over de levenden zijn ook saaier dan die over de doden. Voor al die keren dat Romario destijds niet op kwam dagen haalde men in Eindhoven de schouders op of het werd met gegeeuw onthaald.

Voor beroemde doden ligt het anders. Nieuws over hen wordt gevreten. Men tracht ze te verheffen tot iets wat ze nooit geweest zijn.  

MARADONNA

Wat ik bedoel werd treffend gedemonstreerd door Maradonna tijdens het WK in Amerika lang geleden al weer. Ze noemden hem de gelijke van Pele, zijn bijnaam was 'de Engel van God' naar de aarde gestuurd om zijn volk vreugde te verschaffen. Maar waren zijn talenten van een andere planeet, zijn gedrag was o zo aards met een verleden als cokesnuiver, vechtjas en notoir hoerenloper. Met die kwalijke reputatie wilde hij definitief afrekenen op het volgende WK. Daar zou hij de wereld nog een keer zijn genialiteit tonen. Maar hij maakte er zijn laatste grote solo. Het doel zou hij nooit meer bereiken. Voetbalfanaten zullen nooit meer voor Diego uit hun dak gaan, zijn mythe klapte er voor altijd in elkaar. De 'Engel van God' sloeg de weg in naar de hel, de zelfvernietiging. Hij kwam als een levende legende en ging als een recidivist, een dopingzondaar en crimineel. Als Maradonna een idool had willen blijven, onsterfelijk had willen worden had hij... dood moeten gaan.

 DUIVENSPORT

Wat dit alles met duivensport te maken heeft? Veel. Heel veel. Vergelijk maar eens met grootheden die ons zijn ontvallen. En als u helemaal zeker wilt zijn probeer eens aan een buitenlands duivenblad te geraken. De volslagen kolder die je daarin leest is hartverscheurend. Sportgenoten die geen moer voorstellen als het om presteren gaat slagen er moeiteloos in elders 'wereldberoemd' te worden.

Ongestraft kunnen ze de grofste leugens publiceren en geen mens die die onverlaten een halt toeroept. Ze pakken uit met namen als Hofkens, Bricoux, Delbar, van Wanroy, Huyskens van Riel, Wegge, Stichelbout, Jan Aarden en de onvermijdelijke Janssens. Toeval of niet, allemaal overleden duivenhelden. Geloof het of niet, toen Louis de Laatste Janssen nog leefde werd door sommigen geloerd op zijn dood. Pas dan kon echt goed geoogst worden wat in diens duiven was  geïnvesteerd. Sta mij toe U bij de hand te nemen om samen het clowneske theater in te duiken dat duivensport soms is.

Je krijgt waar voor je geld: Bewijzen! Bewijzen van de macht van de dood en de verkoopbaarheid van illusies. Hoofdacteur is iemand die ik van nabij gekend heb: Streekgenoot van weleer, wijlen Gust Hofkens. Dat is voor volgende keer.